حکم وجوب روزه ماه مبارک رمضان، در روز دوم ماه شعبان سال دوم هجری بر مسلمانان نازل شد.(1)

در ماه شعبان سال دوم، روزه ماه رمضان بر مسلمانان واجب شد و فاصله میان تغییر قبله و فرض روزه ماه رمضان - به گفته برخی - یک ماه بود و مسلمانان موظف شدند تا ماه رمضان را روزه بگیرند. در آغاز چنان بود که چون شب فرا می رسید و افطار می کردند و می خوابیدند و یا افطار نکرده به خواب می رفتند تا غروب روز دیگر افطار بر آنان حرام بود چنانکه جماع با زنان نیز در تمام این ماه بر آنها حرام بود و این حکم در سال پنجم نسخ شد، و خوردن و آشامیدن و مفطرات دیگر تا طلوع فجر و سپیده صبح بر آنان حلال شد به شرحی که ان شاء الله در جای خود ذکر خواهد شد.
و به دنبال آن زکات فطر نیز واجب شد و رسول خدا صلّی الله علیه و آله روز اول ماه شوال را عید قرار داد و نماز عید خواند به کیفیتی که در کتاب‌های فقهی مذکور است. ولی باید دانست که از سخنان جناب جعفر بن ابی‌طالب در حضور نجاشی در داستان هجرت حبشه استفاده می شود که روزه سال‌ها قبل از هجرت در اسلام بوده اگر چه به صورت غیرفرض و یا در هر ماه، سه روز آمده باشد.(2) 

پی‌نوشت‌ها:
1. تاریخ اسلام، آیتی، محمد ابراهیم، ص 298؛ زندگانی حضرت محمد صلّی الله علیه و آله، رسولی محلاتی، سید هاشم؛ مروج الذهب، مسعودی، ص 287؛ منتهی الآمال، ج 1، ص 53.
2. تفسیر علی بن ابراهیم، ج 1، ص 65.

منبع: hawzah.net